Mury runą… Autoportret Gintrola

Choć z Przemysławem Gintrowskim najbardziej kojarzyć się może oczekiwanie aż mury runą i (choć nie dla wszystkich) radość, że w końcu runęły, ja pamiętam bardziej jego głos w „Autoportrecie Witkacego” śpiewający

„Dosyć sztywną mam szyję
I dlatego wciąż żyję
Że polityka dla mnie to w krysztale pomyje

Umysł mam twardy jak łokcie
Więc mnie za to nie kopcie
Że rewolucja dla mnie to czerwone paznokcie”

Było w tym tyle pasji, że można było myśleć iż śpiewa w jakiejś części swój własny autoportret. Bo jeśli prześledzić koleje jego życia, trudno nie zauważyć, że szedł gdzie chciał, patrzył jak chciał i mówił co widział.

Można by sądzić, że ze składu, który nagrał album „Mury” był tym „drugim”. Pozostającym w cieniu Kaczmarskiego. Jednak jeśli posłuchać ich wspólnej twórczości trudno nie zauważyć, że najtrudniej z pamięci wyrzucić te piosenki, które interpretuje właśnie on. Wspomniany już „Autoportret” czy „Pejzaż z szubienicą”. A kto nie pamięta opowieści o Karolu Levittoux?.

Ja pamiętam… I tyle bo co ja mogę mówić skoro jest tyle słów, które on wypowiadał.

Na koniec więc słowa i piosenka, które są o sednie. Prostym, jasno pokazanym.

I tylko pozostaje się dziwić, ze on to potrafił dostrzec a innym ciągle sprawia to kłopot

„To wcale nie wymagało wielkiego charakteru
nasza odmowa niezgoda i upór
mieliśmy odrobinę koniecznej odwagi
lecz w gruncie rzeczy była to sprawa smaku
Tak smaku
w którym są włókna duszy i chrząstki sumienia”