Pięść nieskierowana czyli Platforma odzyskuje zaufanie.

Tak się złożyło, że po raz kolejny do pisania inspiruje mnie Senator J.F. Libicki, będący przy okazji kolega z blogosfery. Dzieląc się wrażeniami z Chorzowa, pewnie nie do końca świadomie przedstawił porażający kondensat z tego, co jego partia i jego koledzy maja do zaproponowania obywatelom. Chcąc opisać to najkrócej powiem, że maja do zaproponowania nieustający i chyba nie dający się już chyba wyleczyć problem z samymi sobą. Ja rozumiem, że partyjne spędy głownie po to są by tam prano swoje „brudy” ale nie da się zaprzeczyć, że nie przypadkiem Platforma popędziła na Śląsk, by stoczyć bitwę z obradująca nieopodal polityczna konkurencją. I można było sądzić, że symultanicznie zmierzy się z tymi samymi tematami i zaproponuje alternatywne rozwiązania. Zamiast tego można było usłyszeć, że nie należy „kalać swego gniazda” (Mistrz Cyprian Kamil się kłania!). Oraz to, że Platforma będzie znów niczym jedna pięść. Nie skierowana w żadną stronę jak dodał szybko Premier, przestraszony chyba swym totalitarnym językiem. Mnie się od razu śmiać zachciało bo ta „pięść niekierowana” przypomniała mi swą symboliką radzieckie „pokojowe rakiety jądrowe”.

Trudno zaprzeczyć, że Tusk a pewnie i reszta „partii wewnętrznej” obijającej przy Tusku dłonie do bólu albo i nawet krwi a milczącej by nie rzec że nieomal buczącej przy Gowinie jakoś gustuje w języku „miękkiego totalitaryzmu” i nie potrafi już chyba wyjść poza schemat, w którym sprawowanie władzy to taka mała „moja walka”.

Jeśli ktoś uzna, że przeginam, zapraszam do wspomnianego J.F Libickiego, który pokazuje to, o czym mówię w sposób wręcz łopatologiczny. Zawiera się to w zwięzłych dwóch zdaniach „Polityczny bandyta Piotr Duda nazwał w Sosnowcu Donalda Tuska tchórzem i kłamcą. Naprawdę apeluję do klubu PO: pozwólcie mi wreszcie napisać tę antyzwiązkową ustawę!”* Faktycznie znakomity powód do inicjatyw ustawodawczych!

Trudno mi nie być złośliwym i nie zasugerować panu Senatorowi innego rozwiązania. To, co powiedział Duda, myśli coraz większa liczba obywateli. Zatem zamiast się trudzić, może przekartkuje Pan, panie Libicki, dorobek prawny naszych sąsiadów ze wschodu lub zachodu, z lat nie tak znowu odległych. Może będą jak znalazł i wszystkim dziś tak chętnym szybko odechce się nazywać Tuska inaczej niż… No to akurat może sobie odpuszczę. Ale jakby nie patrzeć, coraz więcej takich „politycznych bandytów” i chyba trzeba coś z nimi zrobić.

Powód, dla którego Platforma Obywatelska przestała być nie tylko atrakcyjna ale w ogóle przydatna jako podmiot mogący kierować państwem i gdziekolwiek je zaprowadzić poza manowcami, w Chorzowie było widać doskonale. Nawiązując do optymistycznego języka konwencji, starającego się mimo wszystko przekonać widzów z zewnątrz hali, że ów chory człowiek ciągle jeszcze „sika na stojąco”, PO zaprezentowała się niczym Napoleon Bonaparte, przekonany, że ciągle jeszcze ma szansę na pokonanie wroga. Niestety był to Napoleon spod Waterloo, częściej poddający się dolegliwościom gastrycznym niż kontrolujący sytuację. Czas zatem odpuścić może sobie na jakiś czas, porobić ‘domowe porządki” i dopiero ruszyć „odzyskiwać zaufanie”. Bo jak na razie problemem jest przecież odzyskanie zaufania radnego Barana, który nie dostał zwrotu za bilet bo starczyło zaledwie na wino, cygara, kobiety, sushi i trochę ciuchów. I, jak mi się wydaje, nie jest to wcale ostatnia „egzema” wyskakująca na ciele partii rządzącej. Jakoby z potrzeby niesienia demokratycznych reguł pod strzechy wpadła ona na pomysł „oddania władzy ludziom”, którzy sobie powszechnie wybiorą przewodniczącego. Pamiętając bogate tradycje Platformy, sięgające pamiętnych prawyborów i rozciągające się od Krakowa po Wrocław i od Wałbrzycha po Gorzów myślę, że może być ciekawie. Ktoś oczywiście przypomni jakże udane wybory kandydatów na kandydata. To mało trafny przykład jeśli zwarzyć, ze był to casting na „stróża żyrandola” a Donald Tusk nie walczył tam o swój polityczny żywot.

Podsumowując pozwolę sobie „polecieć” Donaldem Tuskiem i, odnosząc się do tego czym zajmuje się obecnie PO powiem, że nie mam czasu na czekanie aż dojdzie ze sobą do porządku. Naprawdę nie mam czasu.

* http://jflibicki.salon24.pl/517792,po-slaskim-starciu

Chce mi się wyć…

Natknąłem się na opublikowany w sieci fragment reportażu Mariusza Szczygła „Śliczny i posłuszny”*, w całości dostępny w „Dużym Formacie” Gazety Wyborczej. Nie napiszę, że polecam bo trudno podsuwać komuś coś tak wstrząsającego. Każdy o normalnej wrażliwości po jego lekturze długo nie będzie w stanie pozbyć się z głowy obrazu dziecka, starającego się niepostrzeżenie przywołać ojca, by go obronił przed biciem i jego głosu, gdy w agonii prosił „tatusiu, daj mi zimnej wody”. Ja próbuję od rana i nijak nie wychodzi. Nijak…

To opowieść o potworze w ludzkiej skórze,  katującym metodycznie na śmierć sześcioletnie dziecko za zgubioną sznurówkę. I tu ten tekst pod tytułem, który mu nadałem mógłby się skończyć.

* http://wyborcza.pl/duzyformat/1,127823,14174867,Sliczny_i_posluszny.html

Jednak ma on, wydaje mi się, że niezamierzone przez autora drugie dno. Mocno dotykające kwestii sprawiedliwości, winy i kary. Wbrew temu, czego mógłby się spodziewać niemal każdy po jego lekturze, nie chodzi mi o rozważania nad karą śmierci. Choć ona też pewnie w tym, o czym chcę pisać pewnie w dalekim planie się pojawi. Takie materiały nie są dobrym przyczynkiem do dotykania wspomnianej kwestii bo poruszają przede wszystkim emocje a to nie jest najlepszy motor dyskusji o „karze głównej”.

Kanwą historii o bestialskiej zbrodni sprzed dziesiątków lat jest pogoń śladem jej sprawczyni, podjęta przez autora reportażu dzisiaj, po informacji o tym, że jest obecnie nauczycielką zasiadającą od czasu do czasu w komisjach rozpatrujących wnioski nauczycieli o przyznanie stopnia nauczyciela dyplomowanego. Może nieco za bardzo wyeksponowany został w tekście fakt, że takie osoby noszą tytuł ekspertów Ministerstwa Edukacji Narodowej bo pełniąc takie obowiązki mogła nigdy progu wspomnianego Ministerstwa nie przekroczyć. Ale to najmniej istotne.

Zdecydowanie ważniejsze jest to, że może ona wykonywać wspomniany zawód i funkcję gdyż jej kara uległa zatarciu. Może więc na stosowne pytanie odpowiadać „niekarana”.

Wzburzenie informatora Szczygła i samego autora tym faktem jest w rzeczy samej niezgodą by nie powiedzieć zamachem na bardzo istotna funkcję, jaką rzeczywiście czy potencjalnie zawiera wymiar sprawiedliwości. Na szansę powrotu do społeczeństwa i normalnego życia dawaną nawet sprawcom najpoważniejszych i najokrutniejszych zbrodni.

Przekonanie, że ktoś taki może stać się „innym człowiekiem” to pogląd modny a przy okazji poważny argument przeciwko stosowaniu kary śmierci. Znalazł on odzwierciedlenie choćby w dość głośnym filmie „Dead Man Walking”.

Nie wiem jakim „innym człowiekiem” jest bohaterka reportażu Szczygła i prawdę mówiąc nic mnie to nie obchodzi. Mimo to i mimo obrzydzenia tym, do czego była zdolna oburzenia Szczygła nie podzielam. Bo ono jest źle sformułowane i równie źle adresowane przez to, że skupia się na jednostkowym przypadku a nie na konstytuującej go regule. W myśl której odbycie kary i odczekanie stosownego czasu czyni człowieka czystym i niewinnym.

Ta reguła dotyka wielu sprawców przestępstw, w tym wielu podobnych wspomnianej kobiecie. I póki taka reguła istnieje oburzanie się na nią w pojedynczych przypadkach tylko dlatego, że są wyjątkowo drastyczne nie jest żadną dyskusją o sprawiedliwości tylko wyrazem egzaltacji i emocji.

Na zimno zaś patrząc, można powiedzieć, ze Szczygieł się czepia bez racji. Że ignoruje dobrodziejstwo nowoczesnego i jakże humanistycznego poczucia sprawiedliwości.

Albo zastanowić się, czy naprawdę każda wina da się ukarać a potem zatrzeć. To pytanie i problem, który wałkujemy od lat. I od lat odbijamy się z naszym poczuciem krzywdy od ściany dokładnie tych samych metod na kreowanie oprawców na „innych ludzi”. Przedawnienie, wyłączenie, umorzenie, zatarcie… Ten ostatni termin już w swej nazwie pobrzmiewa niepokojąco. Niczym zatracie śladów.

Tekst o małym chłopczyku, którego życie okazało się warte 15 lat i jedną sznurówkę trudniej zagadać niż śmierć dorosłych często będących ofiarami nieco innych ekspertów. Tam pojawiały się mniej lub bardziej udające rzeczowość argumenty. Tu pozostaje tylko skowyt…

Dialog społeczny czyli Cyrankiewicz poszerza pole walki

Kiedy nie tak dawno w jednym ze swoich tekstów zawarłem dygresje, ze nikt w równym stopniu co Donald Tusk nie odpowiada za podział, w którym jako społeczeństwo żyjemy już prawie od dziesięciolecia, zostałem mocno i w moim odczuciu niesłusznie skontrowany przez jedna z koleżanek. Tak na marginesie gustującą chyba o dziwo w ziobrystach a nie donaldystach. Donaldyści… Może się przyjmie?

Wracając do podziału i jego źródeł, dzisiejsza reakcja Donalda Tuska na przedwczesne zakończenie się „dialogu społecznego” w komisji trójstronnej pokazuje, że miałem całkowitą rację.

Abstrahując od przyczyn zerwania i stanu podniecenia, w jakim szef państwa skomentował owo zdarzenie trudno zaprzeczyć, że jego słowa bardzo trudno określić jako koncyliacyjne. A w zasadzie w ogóle nie da się. Kiedy czytam, że według Tuska związkowcy „chcą wojny z państwem polskim” to, pamiętając wcześniejsze (wcale nie rzadkie) wypowiedzi lidera PO, pozostające w podobnej poetyce, zastanawiam się czy w tym kraju jest jeszcze ktokolwiek, rzecz jasna poza miłującym pokój Donaldem Tuskiem, kto nie chce wojny. Chyba, że to po prostu urojenia człowieka, który znalazł się w sytuacji bez wyjścia i broni się popadając w manię prześladowczą. Ciekawe jest i to, jak Donald Tusk pojmuje demokrację. „Dopóki mamy w Polsce demokrację, nie będzie tak, że to lider związku zawodowego mówi polskiemu premierowi, co ma robić” wykrzykuje Tusk a mnie od razu zastanawia czemuż to miałby nie mówić. Skoro jest, jak przyznał zresztą ten sam Tusk, demokracja, to nikomu, nawet i Premierowi, jak mawiają niektórzy w Opolu, kość w dupie by nie pękła jakby ktoś mu coś tam zasugerował. Mądrego albo i nie. I nie mówię nawet o szefach central związkowych ale choćby i o takim rosemannie, który to czy owo chętnie by Premierowi Tuskowi zasugerował, podpowiedział czy odradził.

No ale skoro mówienie Premierowi co ma robić oznacza zaraz wojnę z państwem, rosemann słowem się nie odezwie. Bo mu wychodzi, że żaden tam z Donalda Tuska demokrata. No chyba że taki ludowy w tym najgorszym znaczeniu tego słowa. Przypominający w swej retoryce „towarzysza premiera” Cyrankiewicza, który swego czasu chętnym do dialogu społecznego obiecywał odrąbywanie rąk.

W wypowiedzi Tuska jest jeszcze coś, co pokazuje, ze o dialogu, nie tylko społecznym ma on niewielkie pojęcie. Zapowiedział on opublikowanie nagrań z posiedzenia. Wedle niego „One potwierdzą moje słowa. Wszyscy będą mogli się przekonać, kto chciał rozmawiać, a kto nie”. Może potwierdzą, może nie potwierdzą. Nie wiem. Wiem natomiast, że z takim kimś mało kto zechce w przyszłości rozmawiać. Szczególnie na tematy drażliwe, wymagające spokoju i dyskrecji. Polityka w dużej części składa się z takich właśnie rozmów.

Naprawdę chciałbym widzieć tych, którzy zaryzykują w przyszłości taki dialog mając świadomość, że rozmawiają właśnie z męskim odpowiednikiem Renaty Beger.

A tak przy okazji taka uwaga do tych wszystkich, którzy z coraz większą desperacją ozdabiają internetowe fora zapowiedziami, że „opublikuje się nagrania ostatniej rozmowy braci i potrzebna będzie wyprowadzka z Wawelu”. Otóż szanowni marzyciele. Gdyby wasza ostoja demokracji ludowej dysponowała takim nagraniem, słuchalibyśmy go od kilku lat po kilka razy dzienne. Nasze współczesne wcielenie Cyrankiewicza nie umiałoby się chyba powstrzymać byśmy „wszyscy mogli się przekonać”. Tak ma i już.

Wytłuszczenia za: http://wiadomosci.onet.pl/kraj/donald-tusk-zwiazki-zawodowe-chca-wojny-z-panstwem,1,5549718,wiadomosc.html

Albert Speer we Wrocławiu czyli idzie młodość, młodość…

Obejrzałem wczoraj wieczorem dyskusję na temat zajęć we Wrocławiu, do której telewizja Polsat News zaprosiła Andrzeja Celińskiego, którego przedstawić nie trzeba i Roberta Winnickiego, którego z jakiś czas identyfikować będzie pewnie znacznie więcej obywateli niż Celińskiego.

Mówiąc krótko, kto się boi Ruchu Narodowego, powinien bać się znacznie bardziej, kto pokłada w nim nadzieję, ma prawo do odrobiny optymizmu.

Gdybym powiedział, że Winnicki rozjechał Celińskiego skłamałbym. Próbował z niezłym skutkiem ale Celiński rozjechał się sam. Dokładnie w momencie, gdy bez powodu i żadnego sensu bredzić coś zaczął o komórkach mózgowych rozmówcy. Było to o tyle nie na miejscu, że raczej on sam miał problemy z argumentowaniem i przy nim Winnicki wręcz imponował rzeczowością i spójnością tego, co mówił.

Jakkolwiek Celiński sugerował, że na potrzeby tej dyskusji przygotował się z życiorysu bronionego uczonego, w trakcie wymiany poglądów dowiódł, że nie przygotował się w ogóle. Mam podejrzenie, że zlekceważył Winnickiego sądząc, że starczy kilka argumentów bardziej ad personam niż ad rem, kilka niezawodnych chwytów i będzie po wszystkim.

I to jest właśnie najciekawsza dla mnie strona obejrzanego starcia. Oczywiście to, co obaj panowie mieli do powiedzenia samo w sobie też było interesujące, w szczególności zaś fachowe wybicie Celińskiemu z rąk cepa „antysemityzmu” ale istotniejsze było jednak co innego.

Obserwując bezradnego momentami Celińskiego, który mógł gwarantować a i pewnie sam się spodziewał pożarcia Winnickiego wraz ze skorupką, widać było w sposób modelowy kształt dyskusji jaką prowadzą i będą ze sobą prowadzić te dwa środowiska czy tam światy. Z jednej strony konkretne zarzuty i argumenty a z drugiej coś o zbyt krótkich fryzurach.

Może zostanę uznany za durnia, ale śmiem twierdzić, że nawet w tym zdarzeniu na wrocławskim Uniwersytecie bardziej świadomą stroną byli ci chłopcy, którym jak Polska długa i szeroka dziś wypomina się, że nie przeczytali nic z Baumana. W kwestii, w której poszli zaprezentować swoje stanowisko istotna była przecież wiedza nie o jego poglądach na ponowoczesność tylko o jego niegdysiejszych dokonaniach i dzisiejszym stosunku do niech.

Gdyby, przyjmijmy hipotetycznie, na tymże samym Uniwersytecie ktoś zechciał przyjmować niewątpliwie wielkiego architekta i wizjonera Alberta Speera, i na jego wykład przyszła by (niech będzie że krótko ostrzyżona) młodzież protestująca przeciwko fetowaniu nazisty, argumentowanie, że nie znają jego twórczości byłoby przecież głupie. Tak jak i odwoływanie się do stylistyki fryzur.

Ale wróćmy do przywołanej wymiany poglądów. Celiński i wszyscy ci, którzy starają się powtarzać jego erystyczne chwyty, nie zdają sobie sprawy, że działają przeciwko interesowi, w obronie którego jakoby stają. Przyznam, że śledząc (a staram się nie ronić zbyt wielu słów z tego, kulawego po prawdzie, dialogu wizji i stanowisk, które mogą zdecydować o kierunku, w jakim pójdziemy jako państwo i Naród) tę wymianę poglądów i „uprzejmości” jestem coraz częściej zmieszany. Nie wyzbywając się obaw przed wizją Polski, proponowaną przez Ruch Narodowy, równocześnie nie mogę ukryć pozytywnego zaskoczenia stykając się z „twarzami” tego środowiska. Wcześniej Krzysztof Bosak a teraz Robert Winnicki wychodzą obronną ręką ze swych spektakularnych pojedynków na kulturę dyskusji. Druga strona , której symbolem, bardziej niż wczorajszy Celiński jest pamiętna Monika Richardson, ciągle jest chyba przekonana, że starczy rzucić słówkiem „faszyzm”, wspomnieć coś o „brunatnej fladze” i antysemityzmie. Finezja, nie mówiąc już o rzeczowości tych argumentów, nikogo już chyba nie porwie a tym bardziej nie zachwyci.

Co innego stanowczy, potrafiący mówić ostro ale kulturalnie i przekonująco ludzie w rodzaju wspomnianych Bosaka i Winnickiego. Mają w sobie to, czego brakuje ich politycznemu alter ego, Sławomirowi Sierakowskiemu. Potrafią mówić w sposób zrozumiały nie tylko dla egzaltowanych panienek, szczęśliwych, że im pozwolono przekroczyć próg Nowego Wspaniałego Świata.

Można oczywiście twierdzić, że są trybunami „kiboli”. Ale nawet jeśli tak jest to szanowni, którzy tak to widzicie nie bierzecie pod uwagę dwóch oczywistości. Tych „kiboli” jest znacznie więcej niż tych egzaltowanych panienek. Co więcej bardziej prawdopodobne jest, że jedna czy druga z tych panienek, siedząc z dyplomem uniwersytetu „na kasie” w Tesco czy tyrając bez ZUS na „śmieciówce” przejdzie na drugą stronę niż to, że Sławek Sierakowski nawróci jakiegoś „kibola”.

Wyższość, z jaką o tych „faszystach” wypowiada się „elita” i aspirujące do niej setki czy tysiące satelitów może przynieść efekt odwrotny od zamierzonego. Prędzej będą rosły tłumy słuchających Winnickiego niż kolejki „zawieszających kawę” w modnych klubokawiarniach. Ci pierwsi kierowane pod swym adresem obelgi tych drugich mają i będą mieć gdzieś uważając pogardę pod swym adresem za powód do dumy.

Bo w całej tej dyskusji nikt „światły” nie zastanawia się, czemu ci drudzy garna się do tamtych. A przecież nie chodzi o to, że nie łapią na czym polega ponowoczesność.

Jarucka bis czyli strategia wyborcza PO

Wczoraj, kiedy strumienie wody pogrążały nadzieje pani Gronkiewicz- Waltz, politycy wszystkich opcji, poza wiadomą, oburzali się nad działaniami Wojewody Mazowieckiego przeciwko jej głównemu adwersarzowi, panu Guziałowi. Oczywiście może być tak, że pan Kozłowski faktycznie musiał zareagować na anonim, na który powoływał się jako na źródło informacji o rzekomym występkowi burmistrza Ursynowa przeciwko praworządności. Przynajmniej ja tak zrozumiałem, że to był anonim… Tak więc może i pan Kozłowski nie miał wyjścia. Tyle, że dziwnym trafem ów pan, który nie miał wyjścia, był swego czasu szefem kampanii wyborczej pani Prezydent, w której niewątpliwym  interesie byłoby jakiekolwiek pogrążenie Guziała. „Przypadkowa” koincydencja czasowa też zadziwiająca…

I tu dochodzimy do tego zaskoczenia polityków i braci dziennikarskiej, zaszokowanej wręcz tym, że takie metody stosuje się w walce wyborczej. Że stosuje je Platforma Obywatelska.

Ja w sumie też powinienem być chyba zaszokowany. Nie tym, jak postępuje pan Kozłowski czy też PO ale wybiórczą i stosunkowo krótką  pamięcią wspomnianych polityków i dziennikarzy. Zastanawiam się, czy nic im nie mówi nazwisko Jarucka i czy potrafiliby oni powiedzieć dzięki komu i w jakich okolicznościach owa pani zaistniała w powszechnej świadomości. Działo się to… Pamiętacie?

Nie będę przypominał szczegółów. Przypomnę natomiast, że była to druga odsłona specyficznej walki o władzę w wykonaniu Donalda Tuska i jego otoczenia. Pierwsza była wtedy, gdy pan Tusk skwapliwie liczył głosy.

Brak jakichkolwiek konsekwencji tej intrygi, która zakończyła krótki choć jakże obiecujący lot ku zaszczytom w wykonaniu Cimoszewicza, mylnie ocenionego przez PO jako głównego kontrkandydata Tuska do dużego Pałacu, z jednej strony dziwi wobec pamięci o tym, jak PiS bestialsko zmuszało prof. Geremka do wypełnienia druczku, z drugiej zaś strony tłumaczy to dzisiejsze „koło ratunkowe” dla Gronkiewicz- Waltz jak też i wspomniane zaskoczenie, że coś takiego jest w „demokracji” możliwe. No jest możliwe skoro za Jarucką nikomu włos z głowy nie spadł. Aż się przecież prosi by to powtórzyć! Widać niektórzy „demokraci” uznali, że to taka kreatywna i wyjątkowo skuteczna „strategia wyborcza”. Myślę, że znalazłbym paru „demokratów” z PO, którzy jak najszczerzej by się dziwili o co w ogóle się ich czepiamy. I bredziliby coś o ‘transparentności”.

Cała ta historyjka, bo „historią” wstyd ją nazywać, ma jednak w sobie coś, z czego powinniśmy się cieszyć. Uprzedza ona nas z jakim towarzystwem my, i nasza ciągle kulawa i nie do końca wydolna demokracja ma do czynienia. I każe zarazem być ostrożnym i patrzeć temu towarzystwu na ręce. Ostrzegając przed tym, do czego mogą się oni posunąć.

Ma ona jeszcze i tę drobną zaletę, że w tym przypadku zaczepiono nie kogoś z PiS, co pewnie  światlejsi przedstawiciele rozmiłowanych w „wolności, równości i braterstwie” elit uznaliby najwyżej za oczywiste procedury deratyzacyjne, ale człowieka, któremu najbliżej do Leszka Millera. Jak wiadomo owemu Leszkowi już szyją buty koalicjanta PO. Tu taka dygresja. Pisząc to zdanie o Millerze omal nie pomyliłem słów i zamiast użytego nie napisałem „kolaboranta”. I nad ta moją „pomyłką freudowską”, w świetle przywołanej zza politycznego grobu Jaruckiej, którą kiedyś zatłuczono intensywnie czerwone perspektywy na powtórkę z Kwaśniewskiego, powinien się zastanowić sekreta… przewodniczący Miller zanim pozwoli Tuskowi, by ten mu zapiął gustowną obroże do smyczy.

Z punktu widzenia zapowiadanego niedawno przez Millera „wielkiego marszu” po władze bardziej chyba warto stawiać na Guziała i jemu podobnych niż na Tuska. I jemu podobnych…