Towarzystwo z garażu Petelickiego

Zdarza mi się, choć sporadycznie, oglądać kryminalne fabuły made In USA. Szczególnie te, które „od kuchni” pokazują zawiłości techniczne pracy dochodzeniowej policji. Wiem, że przykrawana ona tam jest do specyfiki kilkudziesięciominutowych epizodów telewizyjnych. To narzucone upraszczanie jednak dodatkowo skłania do refleksji by nie wysnuwać pochopnych wniosków w przypadku zdarzeń z policyjnym czy tam prokuratorskim śledztwem w tle.

W sprawie Petelickiego bardzo podpada mi szybkość, z jaką podano do publicznej wiadomości wykluczenie tak zwanego „udziału osób trzecich” w doprowadzeniu do zgonu generała. Korci mnie by przywołać tu uwagę (nie pamiętam czy autorstwa seamana, seawolfa czy jeszcze kogoś innego) by nie zapominać o osobach drugich i pierwszych. Ale nie miejsce tu na krotochwile.

Na dobrą sprawę to tempo ustalenia braku udziału „osób trzecich” sugeruje posiadanie tak mocnych dowodów  wspomnianego „braku” jak choćby nagranie feralnego strzału (czy strzałów) albo osobistego i przekonującego przy tym przesłania samego  generała odnoszącego się do zamiaru skończenia ze sobą. Bez czegoś takiego ryzyko pomyłki jest zbyt duże. W takiej zaś sprawie podejmowanie ryzyka nie jest rozważne gdyż ewentualny błąd nosiłby znamiona politycznej (politycy) lub zawodowej (dziennikarze, prokuratorzy, policjanci…) katastrofy.

Chyba, że nie o ryzyko chodzi a o coś całkiem innego. A przy okazji i nie o fakty.

Bardziej dotyczy to zresztą nie samych śledczych ale tych, którzy już w dniu odnalezienia ciała Petelickiego oburzali się na każdego, kto zgłaszał wątpliwość w związku ze zgonem „pierwszego komandosa Rzeczypospolitej”. Zgłaszanie wątpliwości odnośnie gwałtownego zgonu kogoś takiego jest odruchem jak najbardziej racjonalnym. Szczególnie zaś w tym kontekście, o którym wcześniej mówiło się w Polsce zarówno o Petelickim jak i o przypadkach samobójczych czy też „samobójczych” zejść.  Brak wątpliwości zaś oznacza trzy możliwości. Bezdenna głupotę, złą wolę albo wreszcie bycie naocznym świadkiem tragicznego zajścia.

Ponieważ nikomu nie chcę przypisywać umysłowej ociężałości ani sugerować złej woli, pozostaje mi się zadumać nad tą niezwykła frekwencją w garażu Petelickiego we wiadomej godzinie. 

Być może nie jest to najlepszy temat by go rozważać w formie choćby i dość głęboko ukrytej kpiny. Ale tak się składa, że ona najlepiej oddaje wynik konfrontacji toku myślenia tych wszystkich „oburzonych insynuacjami” z dość elementarna logika. Przy okazji zareklamuję bliski swą wymową temu, co chcę powiedzieć, tekst wyrusa, który rozprawia się z pewnym sondażem (fakt, pytanie idiotyczne z punktu widzenia sztuki prowadzenia takich badan jak też podejrzewanych przeze mnie intencji badających) poddając wynik logicznej analizie*

Także i w tym przypadku każdy może powiedzieć, iż „nie można z cała pewnością wykluczyć udziału osób trzecich w zgonie Sławomira Petelickiego”. I gwałtu na logice nie popełni a w zasadzie nie dojdzie w relacjach z nią nawet, jak to mówią niektórzy, do „pierwszej bazy”.

Powiedzieć, że można to wykluczyć z cała pewnością może tylko skończony dureń, który obok logiki nigdy nie leżał nie mówiąc o jakichś jeszcze bliższych relacjach albo ktoś kto wtedy ciałem i duchem był obecny w garażu Petelickiego. Biorąc udział w tym zdarzeniu jako niewątpliwa „osoba trzecia”.

Może to wreszcie być ktoś, komu po prostu taka wersja szczególnie pasuje bez względu na to co i kiedy (o ile w ogóle…) śledczy zdołają ustalić naprawdę bez najmniejszych wątpliwości.

Kto jest kim w tej sprawie pozostawiam wnikliwej ocenie samych czytelników.

* http://tekstowisko.blogspot.com/2012/06/posypywanie-truskawek.html