Zamilczcie, wstydźcie się! (chwała nieinternowanym)

Przyznam szczerze, że gdyby nie pewne zobowiązania, podparte przysięgą, ponownie, jak rok temu poprosiłbym Administrację o zamknięcie mojego konta. Rok temu za tekst lestata a w tym za całokształt „obchodów” dzisiejszego dnia. Wiem, że szybko bym tego pożałował bo tak po prawdzie, zamiast prosić o zamykanie mego konta powinienem domagać się natychmiastowego zwinięcia większości tekstów ze strony głównej z wiszącym na jedynce tekstem pana Sadurskiego na czele. Ja zdaje sobie sprawę, że to marzenie ściętej głowy bo mając takiego nauczyciela jak Sadurski jak mają się zorientować tutejsi Admini, po prawdzie jeszcze szczeniaki, nie mające za wielkiego pojęcia o PRL-u, stanie wojennym i prawdziwym formacie Jaruzelskiego, co tego dnia powinno a co nie powinno uchodzić.

W tytuł prowokacyjnie wpisałem tych nieinternowanych wiedząc, że ten i ów, a pewnie i sam Sadurski nie zgadnie o kogo może mi chodzić. O jakich nieinternowanych. Nie, nie o tych internowanych i nieinternowanych którzy dziś robią za bohaterów lub za materiał do poniewierania.

Nie dziwię się, że trudno zgadnąć. Trudno dlatego, że tymi nieinternowanymi jakoś mało się teraz a może i zawsze interesowano. Interesowaliśmy. Gdyby na szybko zapytać o te nazwiska i o przyczynę, która sprawiła, że nie mogli być internowani, mało kto odpowiedziałby z głowy, nie posiłkując się netem i panna Viki.

I to jest właśnie grzech. To, że dla nich brak miejsca już nawet nie powiem, że na Stronie Głównej. Brak przede wszystkim w pamięci wszystkich, którzy tak specyficznie dzisiaj czczą tutaj rocznice, która powinna być tamtym przede wszystkim poświęcona.

Nie mam oczywiście złudzeń, że znajdzie się w Salonie24 ktokolwiek odważny i zwinie cala tę ujadającą na siebie zgraję. Pisze tak mając świadomość, że część tych, którzy mogą się za to określenie obrazić sądzi, ze byłem i jestem po ich stronie.

Nie jestem. Tego dnia i zawsze gdy trzeba jestem po stronie tamtych nieinternowanych. I każde, obnoszenie się tego dnia ze swymi zasługami jest dla mnie bardzo niesmaczne. Tego dnia pierwsze, z czym należy się obnosić są te nazwiska, które znajdziecie pod tekstem. Moja pewność, że dla większości społeczeństwa zupełnie anonimowe miesza się z ogromna złością na tych, którzy do tego dopuścili. Na was szanowni koleżanki i koledzy i na was Admini, że brak wam wyczucia albo po prostu przyzwoitości. Gdybyście je mieli, pisalibyście o nich.

Mając świadomość tego, jak będzie wyglądał dzisiejszy dzień mój tekst będący hołdem dla bohaterów stanu wojennego napisałem wczoraj. To pożegnanie jednego z tych niezłomnych, o którym też wielu z was nigdy nie słyszało. Żal mi było trochę, że mało kogo obszedł ten mój tekst a jeszcze bardziej jego bohater.

O tych, których nazwiska umieściłem poniżej trudno powiedzieć, że im zawdzięczamy najwięcej z tej wolności, którą nam dano czy ją sobie wywalczyliśmy. Czasem ich udział w walce, która do tego prowadziła był większy, czasem mniejszy a czasem całkiem incydentalny. Ale trudno zaprzeczyć, że dali z siebie więcej niż ktokolwiek inny. I wobec tego zamilknąć powinni wszyscy, którzy dziś mówią bo mają taką możliwość. Niech mówią tylko ci, co chcą mówić o nich i o nich pamiętają.

Józef Czekalski

Józef Giza

Joachim Gnida

Ryszard Gzik

Bogusław Kopczak

Andrzej Pełka

Jan Stawisiński

Zbigniew Wilk

Zenon Zając

 Antoni Browarczyk

Tadeusz Kosecki

Wojciech Cieślewicz

Joanna Lenartowicz

Mieczysław Radomski

Adam Szulecki

Władysław Durda

Włodzimierz Lisowski

Piotr Majchrzak
Emil Barchański

Piotr Sadowski

Tadeusz Woźniak

Kazimierz Michalczyk

Michał Adamowicz

Mieczysław Poźniak

Andrzej Trajkowski

Stanisław Raczek

Eugeniusz Wiłkomirski

Bogdan Włosik

Stanisław Królik

Wacław Kamiński

Ryszard Smagur

Włodzimierz Witkowski

Bernard Łyskawa

Marek Kuchta

Adam Szulecki