Czy Paweł gra dla Bronka?

To będzie kontynuacja moich rozważań opartych na (bez wątpienia mało mających pokrycia w faktach) refleksjach wynikających z obserwowania otaczającej rzeczywistości. Rzeczywistości obracającej się wokół I tury wyborów prezydenckich, którą niektórzy z różnych względów chcieliby uczynić także ostatnią. 

Oglądając, początkowo dość pobieżnie a później z coraz większym zainteresowaniem wczesnoporanny blok informacyjny najbardziej zaprzyjaźnionej z zaprzyjaźnionych stacji (obejmujący także powtórki z wczorajszego wieczora) zauważyłem, że wybijającym się motywem jest kampania Pawła Kukiza, komentowana z zaskakująco dużą życzliwością. Życzliwością zupełnie nie przystającą do tej wspomnianej wyżej i udowadnianej przez lata przyjaźni.

Może oczywiście być tak, że wśród pracowników stacji a może nawet w jej kierownictwie dojrzewa jakaś rebelia mająca w najbliższym czasie odwrócić sojusze i przyjaźnie. Wykluczyć się tego nie da.

Jednak ja, popsuty przyglądaniem się naszym mediom i naszej polityce węszę w tym jakieś „drugie dno”.

Myślę, że jest to kolejny z elementów akcji „wygrajmy wybory już w I turze”. 

Nie, nie chodzi o to by je wygrał w I turze Paweł Kukiz. Cokolwiek by myśleć o jego szansach, nawet najbardziej oddani mu komentatorzy o I turze nie myślą. Mniej oddani nie myślą nawet o II.

Wydaje mi się, że zamysł opiera się na analizie badań, z których wynika, że kandydaci „antysystemowi, a więc głownie Paweł Kukiz i Korwin,” gromadzą przede wszystkim elektorat złożony z młodych. Jest to także przedział, w którym zdecydowanie większe poparcie od obecnego prezydenta ma jego główny rywal. Zatem pompowanie Kukiza, przynajmniej teoretycznie, bardziej mogłoby zaszkodzić Dudzie niż Komorowskiemu.

Jest w tym jakaś logika ale wątpliwym jest, by takie „wsparcie” ze strony Kukiza dało Komorowskiemu zwycięstwo w I turze. Ale próbować można a nawet trzeba. Z punktu widzenia sztabu Komorowskiego oczywiście.

By było jasne, nie oskarżam Pawła Kukiza o grę w „prezydenckiej orkiestrze”. O świadomą grę na rzecz Komorowskiego. Oczywiście pamiętam jak przewijał się w inicjatywach wspierających PO i Tuska a udział w „II śniadaniu Mistrzów” w którym był przesłuchiwany przez arcymistrza sztuk wszelakich Donalda Tuska chluby mu bez wątpienia nie przynosi. Jednak, może to z mojej strony skrajna naiwność, uważam Pawła Kukiza za osobę uczciwą w tym, co obecnie robi.

Uważam więc, że jeśli komuś sensowne wydały się rachuby, w których miałby Paweł Kukiz być „lewarem” elekcji Bronisława Komorowskiego, wpadł na to i wcielił w życie to bez wiedzy i woli Kukiza.

Nie uważam natomiast że jakiekolwiek życzliwe słowo na temat Kukiza, wypowiedziane na wizji przez pracowników i współpracowników TVN jest szczere. Parafrazując innego z Mistrzów (którego, mimo paru powodów by było inaczej, cenie i lubię) „ta zabawa nie jest dla dziewczynek”. Nikt w takiej firmie nie pozwoli na to, by jakiś Kuba czy Jarek poddawali się egzaltacji niczym owe „dziewczynki”.

Mówimy o firmie, dla której pracują Knapik, Sobienowski, Pałasiński!

poski nazista, polski snajper (Korwin donosi...)

Zacznę od apelu do rozpowszechniających informacje o uczciwość i udostępnienie materiału, który potwierdzałby, że Janusz Korwin Mikke faktycznie powiedział, że na Majdanie strzelali Polacy. Szukając w lenta.ru, podawanym jako źródło tej informacji, znalazłem jedynie powtórzenie znanych już wcześniej słów Mikkego o szkoleniu snajperów w Polsce.* Fakt, materiał ów zatytułowany jest „Депутат Европарламента рассказал о польских снайперах на Майдане” (Poseł do Europarlamentu mówił o polskich snajperach na Majdanie) ale To jest tak, jak z tym tytułem z Tygodnika Powszechnego. Starczy zajrzeć do tekstu by wiedzieć, że nie mówił. Tyle tytułem obrony Mikkego.

W tekście źródłowym, o ile oczywiście jest on rzetelniejszy od tytułu, w dość kuriozalny sposób Mikke tłumaczy pochodzenie swojej informacji.

„Майдан — это наша работа. Я сидел в Европарламенте рядом с министром иностранных дел Эстонии Урмасом Паэтом. Это он в разговоре с тогдашним главным дипломатом ЕС Кэтрин Эштон признал, что наши люди стреляли на Майдане, а не люди президента России Владимира Путина или бывшего украинского лидера Януковича”

„Majdan – to nasza robota. Siedziałem w Europarlamencie obok ministra spraw zagranicznych Estonii, Umasa Paet. To on w rozmowie z Katrin Ashton przyznał, że nasi ludzie strzelali na Majdanie, a nie ludzie prezydenta Rosji Władimira Putina czy też byłego ukraińskiego lidera Janukowycza.”

Wychodzi na to, że wiedza Korwina o roli Polaków w przygotowaniu jatki na Majdanie wzięła się stąd, że Korwin siedział koło Paet. Dość zaskakujące a być może także zabawne. Tym bardziej, że rozmowa, na którą powołuje się lider partii swego imienia nie wspomina nic o roli Polski a tylko zawiera odwołanie do pogłoski, że snajperzy związani byli z przeciwnikami Janukowycza.

Wygląda na to, że Korwin – Mikke nieco mniej jest winien, niż mu się zarzuca. A jego winą jest albo może być brak wyobraźni albo głupota. Wychodzi więc lider Polski, jak mówią złośliwi, licealno-gimnazjalnej na idiotę. Pożytecznego z perspektywy Kremla idiotę. I nie inaczej tam go traktują sadzac ze sposobu, w jaki go użyto i nim sobie zagrano.

 Wiem, że kolega GPS i kilku innych nie zgodzi się z tą oceną. Ciekaw jestem ich punktu widzenia a być może także poważniejszych niż bliskość pośladków dowodów na twierdzenia Korwina.

A przy okazji jest to ciekawy przyczynek do ostatniego zamieszania z „nazistami”, którzy, kto wie, za jakiś czas też mogą się okazać Polakami.

W jakiejś skali sprawa Korwina i „polskich snajperów” pokazuje mechanizm, w jaki ku tym „polskim nazistom” zmierzamy. To prawda, że strzelcy z Majdanu bardzo szybko z „kogoś z nowej koalicji” (tak są określani w rozmowie)** stali się „polskimi snajperami”.

Ktoś powie, że ta szybkość działania to taki wyjątkowo niefortunny zbieg okoliczności w postaci naszego sędziwego sensata, strzępków informacji i rosyjskiej propagandy. Fakt, sytuacja na wschodzie przyspieszyła proces. Ale w przypadku „polskich nazistów” elementy są te same. Poza tym, że jeszcze nikt, komu by „polscy naziści” pasowali nie jest w aż tak pilnej potrzebie.

W tej sprawie, abstrahując od tego czy Korwin wie coś o „polskich snajperach”, polskich obozach szkoleniowych czy gówno wie, mam przekonanie, że posunął się ona poza nieprzekraczalną granicę. Dotąd można było dyskutować czy z niego oszołom czy wizjoner ale nie było raczej podstaw by wątpić, że jego koncepcje czy tam fantazje budowane są o jakąś tam jego wizję polskiej racji stanu.

Teraz, gdy gada, co gada, mam przekonanie, że koło polskiej racji stanu to on nawet nie leżał. Oparty czy nie oparty na prawdzie donos na własny kraj, entuzjastycznie zaniesiony naszemu przeciwnikowi, czyni z niego oczywistego ruskiego agenta. Nie moją sprawą jest orzec, czy jest on nieświadomym agentem wpływu czy świadomym agentem służb.

* http://lenta.ru/news/2015/04/20/polish_snipers/
** stenogram za kresy.pl http://www.kresy.pl/wydarzenia,polityka?zobacz%2Faktywistka-majdanu-poleglych-milicjantow-i-protestujacych-zabili-ci-sami-ludzie#

Coelho w Muzeum Holokaustu

Na sprawę wypowiedzi szefa FBI pana Jamesa Comeya, która tak rozpaliła bardziej świadomą cześć naszej opinii publicznej (niektórzy twierdza, że niczym czapka na złodzieju) pogląd mam sytuujący się gdzieś pomiędzy. Pomiędzy tymi, którzy sądzą, że Comey to zwykły idiota i nieuk a tymi, co twierdzą,  że nic podobnego a jego słowa były przemyślane i powiedziane z cała świadomością ich znaczenia. I coś tam znaczą albo zapowiadają.

Nie sądzę, że Comey to idiota. Myślę, że prędzej by Jankesi idiocie oddali prezydenturę niż to stanowisko, które oddali Comeyowi. Nie przesadzałbym jednak z doszukiwaniem się w tej wypowiedzi  jakichś ukrytych sygnałów, znaczeń i zapowiedzi zwrotu w polityce USA (Comey to ponoć wpływowy republikanin).

Myślę, że jest Comey mądry tym racjonalnym i charakterystycznym dla jego rodaków rodzajem mądrości, który sprawia że nie odczuwa on potrzeby posiadania wiedzy, która do niczego mu nie jest potrzebna. Tak, jak na przykład nam, co się szczycimy tym, iż wiemy, że taki Jenisej uchodzi do Morza Karskiego. I zostajemy z tym Jenisejem, którego nigdy na oczy nie zobaczymy, niczym ów Himilsbach z angielskim.

Wydaje mi się raczej, że za całe zamieszanie i za tę, faktycznie niefortunną a nawet głupią wypowiedź odpowiada nie nieuctwo czy zła wola Comeya. Odpowiada raczej, oczywiście bez winy ze swej strony, czas i miejsce. 

Myślę, że kiedy ktoś idzie w kwietniu do Muzeum Holokaustu by wygłosić przemówienie, jak bardzo byłby racjonalny, zaczyna czuć, sądzić, że tam musi powiedzieć coś doniosłego. Coś, co przejdzie do historii, poruszy miliony. Idzie i mówi.

Najczęściej zaś wychodzi z tego coś na kształt Paulo Coelho w wyjątkowo kiepskiej formie.

Mogło więc być tak, że całkowicie niezorientowany i dotąd niezainteresowany w kwestii kto, z kim, gdzie i po co dokonał Zagłady James Comey podreptał do Muzeum i tam, na szybko zapytał portiera, zapewne wnuka uchodźców z naszej części Europy, kto tam mu dziadków chciał mordować i usłyszał o „nazistach, Polakach i Węgrach”. Być może, gdyby przodkowie portiera pochodzili z Reims, Nijmegen czy Brugii, usłyszałby o „nazistach, Holendrach i Belgach”.

Oczywiście mogę się mylić. Często mylę się więc czemu nie teraz. Być może faktycznie Amerykanie wyznaczyli sobie na oberpolicmajstra kretyna albo też gdzieś w podziemiach Wall Street zapadła już nieodwołalna decyzja, że nie będzie gwiaździsty sztandar powiewał obok biało-czerwonej. Bo to zbrukana szmata jest…

W całej tej sprawie jest pewien element humorystyczny. Związany z artykułowanym nad Wisłą oczekiwaniem dymisji szefa FBI. Założę się, że wielu z tych, którzy chcieliby ustąpienia Comeya uważa Stany Zjednoczone za największe zło świata i cieszy się, że tak może temu „światowemu żandarmowi” (a kto lubi żandarmów?) dokopać.

Jest to alogiczne. Wyobraźmy sobie, że kiedyś z jakimś sojusznikiem (bo chyba nie sami gdyż wcześniej musielibyśmy pożyczyć od Amerykanów transportowe Herculesy) będziemy wyprowadzać ostateczny atak znad Potomaku w samo serce zła. Chyba lepiej, żeby za bezpieczeństwo bestii odpowiadał jednak kretyn…

Poważnie zaś uważam, że mamy w tym swoją winę. Że Comey, zamiast od nas, uczy  się od jakiegoś portiera… Polityka historyczna, pedagogika wstydu… Te rzeczy.

Jak państwo zdawało egzamin

Nie, nie mam zamiaru odtwarzać w tym tekście krok po kroku kolejnych „zadań egzaminacyjnych”  owego „państwa”, które, nota bene, uosabiane było wówczas przez konkretne osoby, mające bardzo znane nazwiska.  Przez lata od przyjmujących bezkrytycznie zawartą w tytule tezę zdołałem się dowiedzieć, że „państwo” zdali  egzamin bo najpierw nie zaczęli biegać w koło z mętnym wzrokiem krzycząc „O Boże! O Boże!” a następnie wykazali się mistrzowskimi predyspozycjami przedsiębiorców pogrzebowych organizując prawie 100 pogrzebów. Podziwiam naprawdę ten minimalizm oczekiwań.

Podziwiam szczególnie w odniesieniu do naszej obecnej „Głowy Państwa”, której nie zapomnę wywiadu z tamtego okresu. Wynikało z niego, że największym problemem tamtego dnia był wybór garnituru, w którym miał się pan Komorowski w ową „Głowę Państwa” przeistoczyć.

Po latach, gdy w sposób naturalny słabnie tam dyscyplina „państwa”, utrzymywana wtedy ponoć drogą sms-ową, można sądzić, że na korzyść uosabiających „państwo” świadczą już tylko umiejętności grabarzy.

Wczoraj czy też przedwczoraj, bodaj w TVN-ie w kwestii zachowania zimnej krwi przez „państwo”, chcący czy nie, wyłamał się pan Paweł Zalewski.  Indagowany w sprawie przyjęcia w 2010 r. załącznika do konwencji chicagowskiej jako normy regulującej śledztwo wyjaśniał, w jakim stanie był wówczas Donald Tusk, który za przyjęcie owego załącznika odpowiada. Nie twierdzę, że to on podejmował decyzję. Wszak pan Zalewski sugeruje, że jego stan bliższy był wspomnianemu bieganiu w koło z mętnym wzrokiem krzycząc „O Boże! O Boże!” W tym samym klimacie utrzymane były wcześniejsze tłumaczenia pani Kopacz, która po powrocie z Rosji nawygadywała tyle bredni, że tylko „odmiennym stanem świadomości” podczas rozmów z „gospodarzami” w Moskwie mogła je później wytłumaczyć.

Zatem mit o tym, że „państwo” wtedy zachowało zdolność działania broni się jedynie za sprawą Komorowskiego, który na wieść o oczywistej dekapitacji państwa, spokojnie wstał, i poszedł do szafy wybierać garnitur.

Jednak wbrew przekonaniu, to nie zachowanie Tuska w konfrontacji ze śmiercią i z Putinem, ani troska Kopacz w Moskwie, by rodziny zmarłych fajnie napisały o niej na „fejsie” okazało się najważniejszym elementem tego egzaminu, przed którym „państwo” Tusk, Kopacz, Komorowski stanęło.

11 kwietnia 2010 r. sam zobaczyłem kawałek Polski którą Smoleńsk posklejał w jedną całość. „Tego nie da się spieprzyć” pomyślałem wtedy stojąc przed pałacem na Krakowskim, oczywiście słowami stosownymi do sytuacji. Okazało się, że da się. I to jest zasadnicza część egzaminu, którego „państwo” nie zdało.

Tak przy okazji przyznam, że wtedy, w kwietniu 2010 r. egzaminu nie zdała moja wyobraźnia. Kiedy pomyślałem, że „Tego nie da się spieprzyć” po prostu przez myśl mi nie przeszło, że ktoś w ogóle mógłby chcieć.

A to chyba był już ten moment, gdy dla niektórych najistotniejsze było „pozostaje ustalić kto ich do tego skłonił”.

Myślę, że po pięciu latach ciągle ustalamy. To znaczy „państwo” ustala. Z dość mizernym skutkiem.

Pięć lat od Smoleńska i od momentu, gdy Bronisław Komorowski stanął przed dylematem wyboru odpowiedniego garnituru, po ośmiu latach sprawowania władzy przez najlepszą z partii mamy dwie Polski. Podzielone niemal w połowie.

A w tym wszystkim nasza „Głowa Państwa”, która z tego podziału, po 8 latach udziału w rządach robi motyw swej kampanii i swój największy atut.

Ostatnia rozmowa…

To, co zdarzyło się 5 lat temu rodziło i rodzi wiele pytań. Im dalej od tragedii, większego znaczenia nabierają te z nich, które pojawiły się nie tamtego dnia, tylko w dniach, miesiącach i latach następnych.

Człowiek powoli zaczyna gubić się w szczegółach, nowych wątkach. Ja na przykład do dziś nie wiem a bardzo bym chciał wiedzieć co stało się podczas zaplanowanego testu Tupolewa TU-154M  z numerem 102. Sprawa tego testu przemknęła zresztą ostatnio, niejako w odpowiedzi na „stenogramy RMF”, w których pojawiła się informacja, że mikrofon z kokpitu nie rejestrował nic, co działo się poza kokpitem. Wówczas ktoś, nie pamiętam kto, zwrócił uwagę, że podczas testowego lotu samolotu z numerem 102 jednak rejestrował. Mnie szczerze mówiąc interesuje bardziej kwestia testu przycisku „uchod”, który, jak informowano w 2010 r. w TU -0 154M numer 101 nie zadziałał i nie mógł zadziałać w warunkach lądowania na Siewiernom.

Ale to taka dygresja związana z tym natłokiem pytań.

Nie będę ukrywał, że dla mnie jednym z ważniejszych pytań, szczególnie gdy pojawiły się informacje, że „jak nie wylądujemy to nas zabije(ją)” i deklaracje, że „tak lądują debeściaki”, było pytanie o to kto i kiedy zagra nagraniem rozmowy Lecha i Jarosława Kaczyńskich. Tej tytułowej „ostatniej rozmowy”.

Ja sobie zdaję sprawę, że ten, kto to zrobi (cokolwiek jest na nagraniu), wykona misję samobójczą. W moim przekonaniu każdy tu u nas, kto dysponowałby takim nagraniem byłby oczywistym kandydatem do stawienia się (w zależności od rangi), przed Trybunałem Stanu lub sądem. Jako gość odpowiedzialny za bezprawną inwigilację Prezydenta RP.

Pamiętam zresztą jak przez mgłę próbę „stworzenia klimatu” wokół takiej inwigilacji, gdy pojawiły się informacje, jakoby Lech Kaczyński był rozpracowywany przez nasze służby w związku z „ochroną antyterrorystyczną”. Widać jednak wtedy zabrakło naszym „państwowcom” spod znaku PO odwagi albo bezwzględności by rzecz do końca pociągnąć.

A szkoda. Nie z mojej rzecz jasna perspektywy.  Jest w tym kraju kilku gości, którzy w końcu zaduszą się od tej swojej, manifestowanej od lat, ochoty usłyszenia jak Jarosław namawia albo lepiej jeszcze zmusza Lecha by ten, bez względu na wszystko, lądował.

Gdzieś tam w publicznej przestrzeni krążą sugestie niektórych, że nagranie słyszeli. I, że nie ma tam nic, co mogłoby sprawić radość Giertychowi, Kuczyńskiemu czy Lechowi Wałęsie. Szczególnie temu ostatniemu, co trzyma kciuki za to, że Putin w końcu pęknie i odpali tę „bombę atomową”. W duchu marzy mi się, by odpalił raczej jakąś na temat Wałęsy. Nie wątpię, że takie to ma na pewno. Niskie to chyba z mojej strony ale i sprawiedliwe zarazem.

Skoro nie ma, przynajmniej oficjalnie i przynajmniej na razie treści tej rozmowy, niektórzy radzą sobie jak mogą. Znany ze swego osobliwego obiektywizmu, swej wyjątkowej kultury osobistej i paru innych przymiotów osobistych Tomasz Lis zrobił i upublicznił „rocznicowy” wywiad z postacią szczególną. Czemu szczególną o tym nieco dalej. Chodzi o Michała Kamińskiego, niegdyś bliskiego stronnika braci Kaczyńskich dziś ich największego wroga. W tym wywiadzie pojawia się coś, co bez wahania ośmielę się nazwać „protezą” ostatniej rozmowy.  Jest w niej fragment następujący:

(Michał Kamiński)„…Ale przychodzą mi też do głowy pytania. Na przykład: co by było, gdyby Rosjanie nie pozwolili lądować temu samolotowi?

Newsweek: Co by było?

Michał Kamiński: Czy następnego dnia Jarosław Kaczyński zadzwoniłby i podziękował, że uratowali mu brata, czy ogłosiłby, że to prowokacja. Ale żeby być uczciwym, sam sobie zadałem pytanie: co by było, gdyby Lech Kaczyński do mnie zadzwonił...

Newsweek:  Z pokładu samolotu?

Michał Kamiński: Tak. I powiedziałby: „Michał, oni mi tu mówią, że nie możemy lądować, bo jest mgła”. Uczciwie odpowiem, że powiedziałbym mu: „Leszek, oni ewidentnie coś knują”. Chcę powiedzieć, że ta katastrofa jest w naszych głowach. Jej źródła są w naszych głowach.”

Ktoś mógłby zapytać czemu zwracam uwagę na fragment, który podkreśliłem. Nie wiem jak inni zinterpretują słowa Kamińskiego. Dla mnie jest to oczywista sugestia, jak mogła wyglądać ta „ostatnia rozmowa”. Jeśli „Misiek” uczciwie ( powiedzmy) przyznaje, że on, światowiec, potrafiący się odnaleźć w każdych okolicznościach, od razu tak właśnie pomyślał, to co mógł pomyśleć i przekazać bratu Jarosław Kaczyński?

Jeśli ktoś raczy zerknąć do linkowanego tekstu zobaczy, że nie tylko dla mnie te z pozoru mało istotne przemyślenia Kamińskiego wydały się najistotniejszym fragmentem jego dywagacji. Lead tekstu to ten sam cytowany fragment. Kończący się jednak po słowach „Leszek, oni ewidentnie coś knują”.

Napisałem, że Michał Kamiński jest dla mnie postacią szczególną. Oczywiście nie z uwagi na swój format bo o czymś takim w ogóle nie ma w tym przypadku mowy. Jest ciekawy jako zjawisko. Nie da się zaprzeczyć, że rzeczą pasjonującą jest obserwowanie, jak pokonuje kolejne granice ześwinienia. Przesuwając obszar tego, co jednak okazuje się dla niego możliwe daleko poza wszelkie wyobrażalne bariery niemożliwego. I czyni to z taką łatwością, jakby miał po mistrzowsku opanowany jakiś rodzaj flopa, pozwalający wykonywać mu te niewyobrażalne skoki.

Jestem przekonany, że „miśkowa” próba rekonstrukcji ostatniej rozmowy, taki specyficzny aneks do ostatnich „nowych odczytów”, to nie jest jego ostatnie słowo. Mam oczywiście na myśli ostatnie słowo w walce o rekord świata w absolutnym ześwinieniu.

Ostatniego słowa, odmiennie niż on,  w ogóle nie będę starał się „rekonstruować”. Nie wyobrażam nawet sobie co może mieć na koniec do powiedzenia ktoś taki jak Michał Kamiński.

http://polska.newsweek.pl/wywiad-tomasza-lisa-z-michalem-kaminskim-o-katastrofie-smolenskiej,artykuly,360724,1.html